Στα μάτια η ψυχή και στην ψυχή, την Ιθάκη…

Θα φτάσω αυτή τη φορά

περίσσευμα της λάμψης πάνω στο κύμα

θερίζουν αχόρταγα τα μάτια το φως

και τα ρουθούνια το ίδιο αχόρταγα, την αλμύρα,

μυρωδιά γνώριμη, μνήμη ακριβή.

Κερί που καίγεται η επιθυμία σώθηκε στ’ ανοιχτά

η ψυχή θυμάται από πού έρχεται

η καρδιά γνωρίζει τι θέλει

στο ταξίδι γράφεται το τέλος

θα φτάσω αυτή τη φορά

θα προσεγγίσω το δικό του λιμάνι

διακριτικά, θα γίνω φλύαρη

μόνο έτσι έχω μάθει να κρύβω τις σιωπές.

Το βλέμμα του, ένα μόνο, ξέσπασε

όλη του την αγωνία επάνω μου

μισοσβησμένο βλέμμα σεμνό,

στο διπλανό ερείπιο είχαν ανθίσει τ’ αγιοκλήματα

πιο πάνω στην κόψη του βράχου

μια καινούργια ρωγμή

εκεί διάλεξε ν’ ακούει την αγάπη

ηθικά λιτός, πνευματικά δίκαιος

παγιδεύοντας την απόγνωση

σε καθαρό ποτήρι συμφοράς

με την ελευθερία της επιλογής, ασυμβίβαστος.

Πάνω στο χαρτί κεντημένες οι λέξεις λοξά

σημαδεμένα απ’ τον καπνό τα δάχτυλα

οδήγησαν την πέννα

αραιό δαντελωτό γράψιμο

κι εκείνος σκυφτός

θαρρείς μόλις χτες ήταν που πέρασε με αξιοπρέπεια

ξανά απ’ το γεφύρι του πόνου

πάντως, σε άφηνε να καταλάβεις το παρελθόν του

σου έδειχνε τον τρόπο να μαντέψεις

την άλλη του μέρα

χωρίς να είναι ο νωχελικά άπραγος

μα ούτε κι εκείνος που είδε τη ζωή αδιαμαρτύρητα.

Μενεξεδένιες ανταύγειες του δειλινού στο μεσόφρυδο

το φεγγάρι απόψε, δικό του,

ένα σπασμένο κοράλλι μακρινής θάλασσας

σιωπές, ρυτίδες, δαχτυλίδια καπνού

ξορκίζει στα χαλίκια της ήσυχης ακτής,

στο λιμάνι ανάμεσα σε βάρκες χωρίς ονόματα

τις στιγμές, αυτές που μένουν,

ίσως ένα ακόμη αφόρητο μέλλον, αναμνήσεις,

θύελλες και σειρήνες της ψυχής, δαίμονες.

Τρομακτική η επαφή με την πραγματικότητα

το ξέρει,τώρα πια, «είναι αυτός, που γεννήθηκε να είναι»

αυτός που γύρισε από πολλούς θανάτους

μυημένος στην αρχαία ουσία της ζωής

και να που όλα αποκτούν

μεγαλύτερη σημασία εκ των υστέρων

δεμένος στο κατάρτι αναβιώνει σημάδια

καιρός παλιός φύσηξε μέσα του, άλλη μια φορά,

βλέπει πιο μακριά,

αφουγκράζεται όσα οι άλλοι δεν μπορούν

απωθημένα όνειρα, δεμένοι οι αέρηδες

αλήθεια πόσες φορές να ξεστράτισε από τη συνείδηση…

τούτη η ψυχή αντίκρυ, που δεν έχει εγώ

στην εξουσία της καρδιάς πόσα θυσίασε…

για να ’χει στα μάτια την ψυχή

και στην ψυχή την Ιθάκη.

Ο Γιώργος Δάγλας αμφιβάλλει ακόμη

ξέρει καλά τι παραμονεύει εκεί έξω

μα δεν περηφανεύεται, έχει φτάσει εδώ,

από χρόνια, εδώ στην Ιθάκη,

οι λέξεις του καλούπια στέρεα

από πέτρα και φως γεμάτα πνεύμα.

Αύριο, στο ψιχάλισμα της αιωνιότητας

εκεί ας συναντηθούμε, ίσως να προλάβω

να έχω εξαργυρώσει όλα τα εγώ της ψυχής στο φως…

ώρα δειλινού, όταν ανθίζουν τα ερείπια για πάντα

όταν ο ποιητής απ’ την παλιά σκουριά

τον άκληρο έρωτα θα υμνήσει

και τα είδωλα των αναμνήσεων

θα γυρέψουν δικαίωση.

Για το BOOK TOUR, Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου).

Αύριο, εν’ ονόματι της Αγάπης

Ιούλιος 2016 … στην Ιθάκη ζητιάνεψα τις λέξεις