Ποιος φταίει;

«Φταίω» λέει η μαμά, «που το παραχάϊδευα», «όχι, η μάνα σου φταίει», λέει ο μπαμπάς, που του συμπεριφέρεται σαν να είναι ακόμη μωρό, «ενώ εσύ, που σε φοβόταν, τι να σου πω!», ανταπαντά η μαμά… και πες πες πες μετά από ατέρμονες και άκαρπες κουβέντες καταλήγουμε, αγαπημένοι μου, στο ίδιο σημείο. Σαν να παίζουμε σε παιχνίδι λαβύρινθου, που μάταια προσπαθούμε να βρούμε την έξοδο και καταλήγουμε μοιραία εκεί που ξεκινήσαμε στην καλύτερη περίπτωση ή χαμένοι στο… διάστημα στη χειρότερη.

Καμιά φορά εμείς οι γονείς από την αδυναμία μας να έρθουμε αντιμέτωποι με τις ευθύνες μας αλλά και το αποτέλεσμα που δεν είναι αυτό που προστάζουν οι επιταγές των δικών μας γονέων ή και η ίδια η κοινωνία, επιλέγουμε όχι μόνο λάθος δρόμο, αλλά και καταστροφικό συνάμα μιας και ξεκινάμε έναν αγώνα απόδοσης ευθυνών για το ποιος έκανε μεγαλύτερο κακό στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών, χάνοντας για πολλοστή φορά την ευκαιρία να ανακαλύψουμε γιατί τα παιδιά μας συμπεριφέρονται λανθασμένα.

  Είναι τόσο μάταιο όλο αυτό, αγαπημένοι μου, αρχικά γιατί κανείς δεν έχει φοιτήσει σε σχολή γονέων. Ξέρετε αυτές τις περίφημες σχολές που φοιτούν όλοι οι εξαιρετικής ποιότητας γονείς, οι αλάνθαστοι, με τα τέλεια παιδιά, πρωταγωνιστές της διαφήμισης γνωστού βουτύρου, που μόλις δουν το «κακομαθημένο» μας να ουρλιάζει σαν να του έχει πατήσει κανείς τον κάλο, μορφάζουν, σαρκάζουν και όλα αυτά τα γνωστά τερτίπια, που πιστέψτε με δεν είναι τίποτα άλλο από καλύπτρες πολλών πολλών λαθών τους. Όσο περισσότερη η κριτική τόσα πιο πολλά τα λάθη!

Δεν είναι κακό να ανακαλύπτει κάποιος γονέας ένα λάθος, αγαπημένοι μου, ή πολλά που μπορεί να έχει κάνει στο μεγάλωμα των παιδιών του. Λάθος γίνεται όταν πάει να ρίξει το φταίξιμο αλλού λες και είναι παρατηρητής στο μεγάλωμά τους κι έτσι άλλοτε φταίει ο μπαμπάς κι άλλοτε η μαμά ή ίσως και ο κακός ο δάσκαλος που έχει ….προηγούμενα με το βλαστάρι του! Μα είμαστε συνοδοιπόροι σε αυτό το ταξίδι, αγαπημένοι μου. Και ως γνωστόν τα δύσκολα ταξίδια θυμάται ο καπετάνιος! Και ξέρετε γιατί; Επειδή κατάφερε να σωθεί και να σώσει το πλήρωμα. Έτσι κι όλοι οι γονείς προσπαθούμε για το καλύτερο για τα αγγελούδια κάνοντας ένα σωρό λάθη, αλλά με γνώμονα πάντα την αγάπη! Τι ποιο πολύτιμο από το να δεις τι λάθος έγινε και να προσπαθήσεις να το διορθώσεις!

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τις ενοχλητικές και αδιάκριτες κριτικές ο ένας στον άλλον και ας προσπαθήσουμε να δούμε γιατί τα παιδιά μας είναι τόσο θυμωμένα,  γιατί ενώ νομίζουμε πως τα έχουν όλα νιώθουν τόσο άδεια, γιατί χάσανε την αθωότητα και την παιδικότητά τους, γιατί νιώθουν δυνατά πληγώνοντας τους γύρω τους;

Μη φοβάστε να πείτε κουράστηκα, μη φοβάστε να πείτε φταίω, μην αρνηθείτε τη βοήθεια που θα σας προσφερθεί και πιότερο χαρίστε την απλόχερα! Ας γίνουμε οι γονείς που δεν είχαμε, οι φίλοι που δεν μας αναζήτησαν όταν τους είχαμε ανάγκη, το χαμόγελο που κάποτε γλύκανε την ψυχή μας, το χάδι που μας έλειψε και η αγκαλιά που μας έμαθε την αγάπη…

Καλή αντάμωση!

«Το φταίω»

Όλο φταίω και φταις και φταίει

 και στο τέλος κάποιος κλαίει.

Όλοι λεν πως κάνουν λάθη

 μα κανείς δεν λέει να μάθει!

Κριτική κι εγωισμός

πω πω τι πανζουρλισμός!

Ας αφήσουμε την έχθρα,

που είναι πια για όλα φταίχτρα.

Ας κερδίσει η συμπόνια,

η βοήθεια, το καλό.

Κι όταν κάποιος στο ζητήσει

τρέξε δίπλα στο λεπτό!

                                      Γ.Μ.

Για το BOOK TOUR, Γαβρή Μελίνα.

Πηγή εικόνας: Διαδίκτυο