«ΜΗ ΧΑΜΗΛΩΝΕΙΣ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ» : Η Τέχνη κερδίζει την ασχήμια…

Τρίωρη βιογραφία του ζωγράφου Γκέρχαρντ Ρίχτερ απ’ τον σκηνοθέτη Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ που μας μάγεψε με το πολυβραβευμένο «Οι ζωές των άλλων» το 2006, επιχειρώντας γι άλλη μία φορά να επαναλάβει τα μαγικά του μπλέκοντας πάλι ζωές άλλων με δραματικούς τόνους, έξοχη κινηματογράφηση ως προς την φωτογραφία, αλλά με αναιμική πνοή στον ήρωά του και ξύλινη ακαδημαϊκή γλώσσα. Κάπως έτσι ναι μεν η Τέχνη θα κερδίσει την ασχήμια κι εδώ, επειδή δεν φοβάται, σε αντίθεση με τον σκηνοθέτη που φρενάρει τον οίστρο του…

Scriptstug

Όλα οι κορυφαίες δημιουργίες των καλλιτεχνών ξεκινούν από τραύματα του παρελθόντος, δυσάρεστα βιώματα και κάποιες ευτυχισμένες παιδικές αναμνήσεις, πόσο περισσότερο όταν όλα τα σημάδια έχουν ορόσημο έναν πόλεμο απ’ τα τέρατα του ναζισμού. Η διασταύρωση των ζωών ενός τέτοιου τέρατος με τον καλλιτέχνη και την αγαπημένη του που τυγχάνει πατέρας της είναι ο ένας άξονας της ταινίας. Διαθέτει ενδιαφέρον το στόρι δίχως όμως την απαιτούμενη ένταση, ενώ και το ρομάντζο δεν σε απογειώνει αγγίζοντας τον συντηρητισμό στις ερωτικές στιγμές του. Το παλεύει ιδιαίτερα φιλότιμα ο Σεμπάστιαν Κοχ στον ρόλο του Ναζί - καθηγητή ιατρικής- κτητικού πατέρα με εκφράσεις και βλέμματα, αλλά είναι τόσο πομπώδεις και κλισέ οι ατάκες που του έχουν φορτώσει που αδυνατίζουν και το δικό του τελικό αποτέλεσμα…

Ο δεύτερος άξονας αφορά την τέχνη της ζωγραφικής και την μετάβαση του Ρίχτερ από την Δρέσδη και τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό στο Βερολίνο και τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό. Εδώ το κλειδί το κρατά ο διευθυντής φωτογραφίας Καλέμπ Ντεσανέλ, καθώς πήρε πάνω το παιχνίδι, σαγηνεύει τους θεατές με εξαιρετικές επιλογές σε χρώματα, εικόνες και πλάνα και δικαίως κέρδισε μία ακόμη υποψηφιότητα στα όσκαρ. Δυστυχώς οι τετριμμένες απόψεις που ακούγονται στην ταινία περί τέχνης απ’ τον ξεναγό μέχρι τους δασκάλους και τον καλλιτέχνη στο φινάλε απογοητεύουν με το κοινότυπο ύφος τους, αδικώντας τον πρωτοπόρο καλλιτέχνη. Αν βάλεις στην ζυγαριά της τρίωρης διάρκειας τις στιγμές που παρασύρεσαι στον οίστρο του Ρίχτερ με αυτές που κουράζεσαι, κερδίζουν μεν οι πρώτες, υπάρχουν όμως και οι δεύτερες για να καταλήξεις στην σούμα ότι είδες μια καλή ταινία, όχι όμως μία σπουδαία…

Για το BOOK TOUR, Τάσος Μαργέλος.