«ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ»: Η ατυχία να είσαι παιδί στην Μέση Ανατολή…

Η τύχη να γεννηθείς σε μία χώρα τόσο μακριά απ’ την Μέση Ανατολή σου επιτρέπει να παρακολουθήσεις αποστασιοποιημένα την «Καπερναούμ» και να την κατηγορήσεις για άκρατο μελοδραματισμό με κάποιες πινελιές νεορεαλισμού, για να δείξεις αγνά και υψηλά κριτήρια επιπέδου κινηματογραφικής κριτικής. Όταν δεν έχεις μπει στα παπούτσια του άλλου, πολλά τραγούδια λες απ’ τον καναπέ!

Dvd trailers

Βασική αρχή για να φτιάξεις μια ταινία είναι να έχεις στα χέρια σου ένα σενάριο, το οποίο συνήθως είναι μία μυθοπλασία. Αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ ταινίας και ντοκιμαντέρ. Αν τώρα η δημιουργός εδώ επέλεξε να προσδώσει στη ταινία της το στυλ του ντοκιμαντέρ το κάνει προφανώς γιατί αυτό εξυπηρετεί τους σκοπούς της κι όχι για ν’ αλλάξει κατηγορία… ήμαρτον δηλαδή! Ακόμα κι ο τίτλος που παραπέμπει στο αντίστοιχο θαύμα της Καινής Διαθήκης εξυπηρετεί τον τελικό σκοπό δηλαδή την κάθαρση του μικρού ήρωα και του θεατή.

Μανάδες και παιδιά θαλασσοπνίγονται για να γλιτώσουν από εκεί κάθε μέρα και δεν τα βλέπεις πλέον ούτε στα ψιλά των εφημερίδων. Γυρνάς το βλέμμα αλλού κι αυτό δεν το χαρακτηρίζεις αναισθησία, αλλά σε πείραξε που δάκρυσες στην ταινία και της φόρτωσες την ρετσινιά μελό… αφού μόνο έτσι ασχολείσαι πλέον σου κραυγάζει η Ναντίν Λαμπακί, ούτε καν αυτό δεν κατάλαβες;

Θυμηθείτε ότι εδώ ξεκίνησε ολόκληρη εκστρατεία με βομβαρδισμό διαφημίσεων για τα κορίτσια που δεν έχουν είδη υγιεινής της μέρες της περιόδου τους, ενώ εκεί αποτελεί στιγμή καταδίκης απ’ τον όποιο ανώμαλο παιδεραστή που διαθέτει χρήμα! Εκτιμήστε το που γεννηθήκατε Δυτικοί κριτικοί και θεατές και μην σνομπάρετε τον τρόπο που αφηγείτε την ιστορία της η Λαμπακί. Ακόμα και η μήνυση που καταθέτει ο μικρός εναντίον των γονιών του έχει την δική της μεταφορική σημασία… είπαμε είναι ταινία κι όχι ντοκιμαντέρ!

Μεγάλα ατού της «Καπερναούμ» αποτελούν από την μία το άψογο μοντάζ που σε κρατά σε εγρήγορση και από την άλλη ο υπερταλαντούχος μικρός Ζάιν του οποίου η εκφραστικότητα σε παρασύρει στην μικρή Οδύσσεια που περνά μέχρι να φτάσει στην Ιθάκη που ονειρεύεται.

Οι ρεαλιστικές στιγμές σε βαραίνουν και το χιούμορ αποφορτίζει την ψυχή, ωστόσο θα καταλάβεις ότι ο Λίβανος είναι πολύ μακριά απ’ τον παράδεισο και τα θαύματα εκεί αποτελούν μία ουτοπία. Η ταινία είναι όμως ένα μικρό θαύμα για όλους μας!

Υ.Γ.: Πρέπει να γυρίσω πάρα πολλά χρόνια πίσω για να ξανασυναντήσω τόσο σπουδαία οσκαρική 5άδα στην κατηγορία των ξενόγλωσσων ταινιών…

Για το BOOK TOUR, Τάσος Μαργέλος.