Γνωρίστε τον Μίλτο Γήτα

Ο Μίλτος Γήτας κουβεντιάζει στο ΒΟΟΚ TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Ο Μίλτος Γήτας γεννήθηκε το 1984 στα Ιωάννινα όπου και διαμένει. Είναι πτυχιούχος της σχολής Δημοσιογραφίας του Antenna και του τμήματος Ανθοκομίας και Αρχιτεκτονικής Τοπίου του Τ.Ε.Ι. Ηπείρου. Άρχισε να γράφει ποιήματα σε ηλικία 11 ετών. Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές, ένα ομαδικό μυθιστόρημα, ένα δοκίμιο κι ένα βιβλίο με δημοσιογραφικά του κείμενα. Είναι μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδας, της Παγκόσμιας Εταιρίας Ποιητών, της Εταιρίας Λογοτεχνών Ηπείρου και του Λαογραφικού και Πολιτιστικού συλλόγου “Καλαρρύτες”. Εργάζεται ως δημοσιογράφος σε Περιφερειακά Μέσα Ενημέρωσης και σε ειδησεογραφικά site. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού.

Εργογραφία

Site: www.miltosgitas.gr

Facebook: https://www.facebook.com/miltosgitaspoetry/

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Θα θυμάμαι μέχρι να γεράσω νομίζω και ο ίδιος, τις αγαπημένες μου, γιαγιά και προγιαγιά στο σπίτι που μεγάλωσα και έζησα σχεδόν μέχρι τα τριάντα, τα καλοκαίρια, εγώ να παίζω στη γειτονιά με τα άλλα παιδιά κι εκείνες να κάθονται στο πλατύσκαλο να πλέκουν και να συζητούν, κάποιες φορές μάλιστα στα βλάχικα και να περνάω εγώ στα κλεφτά να πίνω λίγο νερό και να τις παίρνω και μια θερμή αγκαλιά και να συνεχίζω ακούραστος το παιχνίδι. Αναμνήσεις που με συντροφεύουν πολλές φορές όταν κλείνω τα μάτια ακόμη κι ας μην κοιμάμαι.

Και ως ενήλικoς; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Συχνά-πυκνά και ειδικά στα δύσκολα φέρνω στο μυαλό μου τα λόγια που ψιθύρισα στην γυναίκα που με μεγάλωσε, την προγιαγιά μου, όταν ήδη είχε φύγει από τη ζωή: ότι θα πάω όσο πιο ψηλά μπορώ σε αυτή τη ζωή ώστε να νιώθει περήφανη που με μεγάλωσε με αξίες, αγάπη και παιδεία.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Τώρα τελευταία με κανέναν για να είμαι ειλικρινής. Παλιότερα, με έναν-δυο καλούς μου φίλους αλλά πλέον η ζωή έχει γίνει τόσο απαιτητική και δύσκολη για όλους ώστε δε χωράνε και πολύ οι δικές μου εκλάμψεις κι αναλαμπές.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Στους ανθρώπους πολλές φορές αρέσει να αφήνονται στους πειρασμούς αλλά όταν έρχονται οι συνέπειες πάντα είναι φοβισμένοι και δειλοί τις περισσότερες φορές. Δε μου αρέσει καθόλου να βλέπω έτσι τους ανθρώπους. Γι’ αυτό και οι πειρασμοί είναι για όσους έχουν αντοχές. Κι από την άλλη, φυσικά υπάρχει και ο άλλος δρόμος. Αυτός με τις ασπίδες που λέμε. Γιατί ναι, έχουμε και ασπίδες. Τις ηθικές μας αξίες, την οικογένεια μας, τα οράματα και τους στόχους μας και φυσικά ο καθένας τη νοημοσύνη του.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η έλλειψη στόχου. Η ακινησία που συνδυάζεται με την έλλειψη προοπτικής.        

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Μέχρι πριν τρία χρόνια θα σου απαντούσα ξερά και κοφτά, κανέναν. Από τη γέννηση όμως της κόρης μου και πλέον, μπορώ σίγουρα να σου απαντήσω πως για μένα, ναι, υπάρχει και είναι φυσικά για να βλέπω ξανά και ξανά το υπέροχο χαμόγελό της και για να περιμένω τη στιγμή που θα με πάρει αγκαλιά όταν θα πάω να την πάρω από το σχολείο.

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Μίλτο όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Από την ημέρα που έγινα γονιός και κάθε λεπτό ή ολόκληρες ώρες που είμαι με την κόρη μου, συμμετέχει σε αυτή την επαφή μας, το σώμα, το μυαλό και η ψυχή μου. Καταφέρνει και βάζει σε λειτουργία κάθε κύτταρό μου…

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η ραχοκοκαλιά της ζωής είναι ο έρωτας που γίνεται αγάπη και δημιουργεί ισχυρές οικογένειες που αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου και στη φθορά.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Φυσικά με συγκινεί και με συναρπάζει η ποίηση. Αγαπώ να διαβάζω μυθιστορήματα και μερικές φορές να γράφω και κάποια δικά μου πράγματα αλλά λατρεύω την ποίηση. Το να γράφω και να διαβάζω ποίηση είναι σαν να είμαι φυλακισμένος και να έρχεται ο δεσμοφύλακας να μου ξεκλειδώνει το κελί μου αφήνοντας με ελεύθερο μέσα στην φυλακή μου.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Επειδή λατρεύω τον Όμηρο και τον διαβάζω ξανά και ξανά και ειδικά την Ιλιάδα, θα σου έλεγα πως θα ήθελα αν μπορούσα να αλλάξω το γραφτό της μοίρας του Έκτορα. Ήταν ο μόνος που δεν έφταιγε και που αδίκως βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Αχιλλέα. Τιμή και δόξα να πέφτεις ηττημένος από το σπαθί του Αχιλλέα αλλά νομίζω πως αν τελικά ήταν γραφτό να ζήσει θα υπήρχε άλλη εξέλιξη στον Τρωικό Πόλεμο κι άλλου είδους ανακατατάξεις στον τότε Ελλαδικό χώρο.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;    

Η έμπνευση για να έρθει άρα και η γραφή, χρειάζεται να συλλέγεις εμπειρίες, να ζεις μέχρι το μεδούλι της την καθημερινότητα και τους ανθρώπους της και έπειτα με πειθαρχία και φροντίδα να γράφεις όλα αυτά που ξεπηδούν μέσα από την ψυχή σου. Χρειάζεται διάβασμα, καλή μουσική, θέατρο και κινηματογράφος αλλά χρειάζεται αυτός που γράφει κυρίως να ζει και να αναπτύσσει τις αισθήσεις του.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Επειδή κυρίως γράφω ποίηση, χρησιμοποιώ πάντα μολύβια ή στυλούς και χαρτιά κάθε λογής, ότι βρίσκεται δηλαδή μπροστά μου εύκαιρο εκείνη τη στιγμή που οι στίχοι με πνίγουν και πρέπει οπωσδήποτε να βγούνε από μέσα μου. Ας είναι και μια χαρτοπετσέτα ή απόδειξη από το super market δεν παίζει κανένα ρόλο στην μετέπειτα πορεία του κάθε στίχου και ποιήματος που γράφεται εκεί πάνω.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Ποιον στίχο, ποιο απόσπασμα και ποιον δημιουργό να προτιμήσω και ποιον να αφήσω απ’ έξω; Είναι τόσα πολλά που δυσκολεύομαι πραγματικά. Θα προτιμήσω όμως τον αγαπημένο μου Fernado Pessoa που με συντροφεύει από τα εφηβικά μου χρόνια. Έγραψε λοιπόν κάποτε: «Όσο περισσότερο μεγαλώνω, τόσο λιγότερο είμαι. Όσο πιο πολύ με βρίσκω, τόσο περισσότερο χάνομαι. Όσο περισσότερο δοκιμάζομαι, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι είμαι λουλούδι και πουλί, και αστέρι και σύμπαν. Όσο περισσότερο καθορίζω τον εαυτό μου, τόσο λιγότερα όρια έχω. Ξεπερνώ τα πάντα. Κατά βάθος είμαι ίδιος με το Θεό».

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως τελικά η φθορά του χρόνου θα σε βρει σε πλήρη ισορροπία μέσα σου και χωρίς απωθημένα.

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Η αγαπημένη μου ταινία εδώ και αρκετά χρόνια παραμένει ο Κόμης Μόντε Κρίστο. Πρόκειται για μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Αλέξανδρου Δουμά στην μεγάλη οθόνη από τον διάσημο σκηνοθέτη Κέβιν Ρείνολντς ο οποίος δίνει έμφαση στον ρεαλισμό, την δράση και την ανάπτυξη των χαρακτήρων. Κάθε φορά που το βλέπω με συναρπάζει και με συγκλονίζει το γεγονός ότι η εντιμότητα ενός ανθρώπου δίνει τη θέση της στον πόθο να πάρει εκδίκηση από όλους εκείνους που τον αδίκησαν και τον πρόδωσαν.

Έκθεση εικόνων 

Το τελευταίο λογοτεχνικό του εγχείρημα.

Λίγα λόγια για το βιβλίο.

Οι στιγμές. Οι αγάπες. Οι στίχοι. Όλα σκοτωμένα. 
Όλα μακριά κι όμως τόσο κοντά.
Παιδιά μου και οι φόβοι μιας ζωής που κλείδωσα 
μαζί με το παιδί που γέννησα.

Η βροχή σβήνει τη φωτιά.
Ο αέρας σκορπά τη στάχτη.
Η υγρασία ξεβάφει τις μάσκες.
Ο χρόνος δε μπορεί να μας γυρίσει στο χθες 
κι εγώ πιο μόνος κι από νεκρός 
ζω για τις αλλαγές 
που φέρνει κάθε τόσο η ζωή. 

"Πρόκειται για 21 καινούργια ποιήματα που έχουν σαν κύρια θεματολογία το χρόνο που κυλάει, την ανθρώπινη ύπαρξη, το παιδί και το θάνατο στη σύγχρονη Ελλάδα.

Ουσιαστικά οι βασικοί θεματικοί πυλώνες της νέας του ποιητικής συλλογής είναι τρεις. Ο χρόνος, η απώλεια και το παιδί. Ο χρόνος που με το πέρασμά του αλλάζει τους ανθρώπους, τις γειτονιές, τα σπίτια... όλα γύρω μας. Ο χρόνος που φέρνει χαρές αλλά και λύπες, αναμνήσεις αλλά δημιουργεί και όμορφες στιγμές. Η φθορά του χρόνου που στο τέλος φέρνει θάνατο. Από την άλλη, οι απώλειες, άνθρωποι που χάνονται από τη ζωή απροσδόκητα, άνθρωποι που επιλέγουν άλλους ανθρώπους ή ακόμη και άλλα μέρη για να ζούνε. Ξεχωριστός ο πόνος από κάθε τέτοιου είδους απώλεια, αλλά τα αποτελέσματα συνήθως είναι τα ίδια για όλους όσους βιώνουν τέτοιες καταστάσεις. Και τέλος το παιδί. Το παιδί που γεμίζει τις ψυχές των γονιών του συναισθήματα και που μέσα από τα μάτια του βλέπει ο κάθε γονιός τη δική του παιδική ηλικία, βλέπει το παρόν αλλά και το μέλλον του.

Επηρεασμένος από προσωπικά βιώματα αλλά και από όσα συμβαίνουν γύρω του τα τελευταία χρόνια, ο ποιητής Μίλτος Γήτας προσπαθεί να ξορκίσει "το κακό" από γύρω του με στίχους που συνθέτουν μια ολοκληρωμένη ποιητική πρόταση."

Αποκτήστε το άμεσα: 

www.protoporia.gr/syllektis-chronoy-p-440702.html