Γνωρίστε τον Ηλία Κεφάλα

Ο Ηλίας Κεφάλας κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους. 

Σύντομο βιογραφικό

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Η γέννηση του αδελφού και της αδελφής μου τέσσερα χρόνια μετά από τη δική μου γέννηση. Θυμάμαι τον αδελφό μου, ένα γεροδεμένο μωρό, να κοιμάται αμέριμνος στη δική μου κενή κούνια και την καχεκτική αδελφή μου νεκρή μέσα στις πάνες. Κανένας δεν είχε προσέξει ότι γεμάτος περιέργεια ακολούθησα την μαμμή μέσα στο μαιευτικό δωμάτιο, που ήταν άλλωστε και το μοναδικό μας. Η μάνα μου ξαπλωμένη κάτω στο χωματένιο δάπεδο και πάνω σ’ ένα αυτοσχέδιο στρώμα (γιατί ήταν εκεί; μα είχαμε κρεβάτι...) να σηκώνει το κουρασμένο χέρι της, να με δείχνει και να φωνάζει: πάρτε το παιδί από δώ...

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη στιγμή της ενήλικης ζωής μου που να ξεχωρίζει θεαματικά από τις άλλες. Υπάρχουν πολλές καλές στιγμές όπως η είσοδός μου στο Πανεπιστήμιο, ο δεσμός με τη γυναίκα μου, η γέννηση των παιδιών μου, η έκδοση του πρώτου βιβλίου και οι πρώτες επισκέψεις σε σπίτια λογοτεχνών που, κατά κάποιο τρόπο, είχαν φτιάξει μια μυθολογία γύρω από το όνομά τους. Νομίζω ότι οι λογοτεχνικές φιλίες ήταν και είναι ακόμα από τα πιο σημαντικά γεγονότα που μου έτυχαν και στα οποία υπήρξαν τιμητής και τιμημένος.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Πάντα ήμουν και είμαι μοναχικός άνθρωπος. Επομένως τα πάντα, από σκέψεις και όνειρα μέχρι μικρές ή μεγάλες επιτυχίες, τα ζω μαζί με την σύζυγό μου που είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου. Τώρα πια εκείνο που συνηθέστερα μοιραζόμαστε είναι η μνήμη.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Ασπίδες; Μα μόνο τις ανθρώπινες κι εννοώ αυτές του πνεύματος. Συνήθως ο συνετός άνθρωπος συμφιλιώνεται με τις παραιτήσεις. Όταν φτάνεις στο σημείο να παραιτείσαι από πολλά πράγματα, τότε εξασθενούν και οι πειρασμοί.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Το αυτονόητο, το αυταπόδεικτο, το ανέφικτο, καταστάσεις δηλαδή που τροφοδοτούν την απογοήτευση.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Το φως, κατά πρώτον. Και, κατά δεύτερον, η προοπτική της: βρίσκεται μπροστά, επομένως περιμένεις πολλά από την διάρκειά της.

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Ηλία, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Η κάθε στιγμή έχει τις δικές της απαιτήσεις, τις δικές της δυνατότητες. Νομίζω ότι και τώρα είμαι καλά. Ακόμα, τουλάχιστον.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Το έργο. Το να κάνει κανείς αυτό που έχει επιλέξει κατά τον καλύτερο τρόπο και να γεύεται τους καρπούς του.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Η ποίηση αναμφισβήτητα. Έχω γράψει και δοκίμια και διηγήματα ή νουβέλες, αλλά παραμένω πάντα ποιητής.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Ναι, ο Κ. του Κάφκα. Θα ήθελα να τον δω να παίρνει τη ρεβάνς και να κατανικάει όλα τα φαντάσματά του.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Ο Έζρα Πάουντ είπε με έναν στίχο του ότι το έργο της γραφής είναι καταραμένο, επειδή πρέπει να έχεις το μυαλό σου σ’ αυτό όλη την ώρα. Αυτό σημαίνει πειθαρχία και προσήλωση. Θυσία. Μακάρι να λειτουργούσε αυτόματα με το κάποιο ταλέντο που μπορεί να έχει ο καθένας. Όμως αυτό, το τελέντο, δεν είναι ποτέ αρκετό. Και οι θιασώτες του Τζαρά ή του Μπρετόν δεν έγραφαν ποτέ με κλειστά τα μάτια. Η αυτόματη γραφή ήθελε μια οδήγηση προς μια κατεύθυνση, για να φαίνεται αυτόματη.                  

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Κάποιες φορές μπορεί να σημειώσω με το μαρκαδοράκι μου κάτι πρόχειρα, για να το επεξεργαστώ κατόπιν στο σπίτι και πάντα μπροστά στον υπολογιστή. Αγαπώ τα τάιμς και συνήθως πάντα σ’  αυτήν την γραμματοσειρά καταθέτω τις σκέψεις μου.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

«Αυτός που γελάει το φοβερό μαντάτο ακόμα δεν το πήρε», Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… τίποτα δεν θα γίνει αν δεν προέρχεται από την νομιμότητα της επιθυμίας.

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Μια παλιά ταινία του Ακίρα Κουροσάβα με τίτλο «Ρασομόν». Εκεί βλέπουμε πως ο κάθε άνθρωπος υποκύπτει στην υποκειμενικότητά του και βλέπει με διαφορετικό τρόπο την αλήθεια που μας περιβάλλει.

Έκθεση εικόνων

Το τελευταίο λογοτεχνικό του εγχείρημα "Λεζάντες για τ' αόρατα". 

Απόσπασμα από το βιβλίο:

ΠΛΗΡΩΣΗ 

Αὐτὸς μιλᾶ μ᾽ ἐξέχοντες ἀνθρώπους 

Προβληματίζεται ἐνεργεῖ καὶ σχεδιάζει 

Κι ἐγὼ μὲ τὴν κληματαριά μου κάθε μέρα 

Συνδιαλέγομαι ρηχὰ καὶ τεμπελιάζω 

Στὸ ἐρώτημα ποιὸς νιώθει πλήρωση ἀπ᾽ τοὺς δυὸ 

Φαντάζομαι ἀναντίρρητα πὼς ὑπερέχω

Αποκτήστε το άμεσα: 

www.gavrielidesbooks.gr/showtitle.aspx?vid=2212