Γνωρίστε τη Ζωή Θεοδοσιάδη

Η Ζωή Θεοδοσιάδη κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Συντομο βιογραφικό

Ονομάζομαι Θεοδοσιάδη Ζωή, είμαι 48 ετών, γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στη Λευκάδα, ένα όμορφο νησί των Επτανήσων. Είμαι παντρεμένη, έχω δυο κόρες και μια εγγονή. Από το 1999 εργάζομαι στο Υπουργείο Υποδομών & Μεταφορών. Ασχολούμαι από το 2020 με τη δημιουργική γραφή που τόσο αγαπώ και το 2022 κυκλοφόρησε το πρώτο μου παιδικό βιβλίο.

Εργογραφία

• Ο τεμπέλης βάτραχος - Εκδόσεις Οσελότος (2022)

Υπό έκδοση

• Ο θησαυρός του Μάλμο

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Οι καλοκαιρινές διακοπές στην Πάτρα, στην αδελφή της γιαγιάς μου. Όμορφες και τρυφερές αναμνήσεις, κάθε φορά που έρχονται στη σκέψη μου συγκινούμε και νοσταλγώ αυτά τα παιδικά και ανέμελα χρόνια.

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Ανασύρω τους στόχους που είχα θέσει στο παρελθόν καθώς και όλα όσα ονειρεύτηκα από παιδί και προχωράω μπροστά.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Μοιράζομαι τα πάντα με τον σύζυγό μου, τις κόρες μου και με ορισμένους φίλους που θεωρώ οικογένειά μου.     

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Φυσικά και έχω. Πιστεύω ότι επιβάλλεται να έχουμε ασπίδες προκειμένου να προφυλάσσουμε τον εαυτό μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η έλλειψη επικοινωνίας, η αχαριστία, ο ατομισμός που δυστυχώς ανθίζει μέσα στην κοινωνία, η έλλειψη ενσυναίσθησης και οι χειριστικοί άνθρωποι.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Η ανατολή γεννάει μια νέα μέρα γεμάτη φως και ελπίδα.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Ζωή, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Σε κάθε εποχή γιατί η καθεμιά είναι ξεχωριστή, έχει τη δική της ομορφιά και πολυχρωμία.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η οικογένεια, η αγάπη, η επικοινωνία, η κατανόηση, ο σεβασμός, οι στόχοι και τα όνειρά μας.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Με συναρπάζουν τα παραμύθια και η παιδική λογοτεχνία γιατί με μεταφέρουν στον αγνό κόσμο των παιδιών. Επίσης η ποίηση γιατί αποπνέει ρομαντισμό, τα μυθιστορήματα και η βιογραφία ξεχωριστών προσωπικοτήτων όπως συγγραφέων, ζωγράφων, ιστορικών και ποιητών.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Δεν θα άλλαζα κάτι στους ήρωές μου, έτσι ακριβώς φαντάστηκα τη διαδρομή και την εξέλιξη του καθενός ξεχωριστά.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Πιστεύω ότι και τα δυο είναι απαραίτητα συστατικά για να γράψει κάποιος. Προσωπικά εμένα με χαρακτηρίζουν και τα δυο.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Επιλέγω στην αρχή ένα μολύβι για να σχεδιάσω το πλάνο μιας νέας ιστορίας και συνεχίζω με μια νέα γραμματοσειρά.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Κωνσταντίνος Καβάφης -  Τα κεριά

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια. 

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…

δεν θα αργήσει να έρθει η μέρα που στον κόσμο θα ευδοκιμεί μόνο η ειρήνη.

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Το όνομά μου είναι Σαμ, με τους Σον Πεν και Μισέλ Φάιφερ. Μια εξαιρετική ταινία, πολύ τρυφερή στην οποία ο πρωταγωνιστής παρόλο που είναι διανοητικά καθυστερημένος, καταφέρνει να μεγαλώσει την επτάχρονη κόρη του. Ωστόσο η κοινωνική πρόνοια θέλει να δώσει για υιοθεσία το μικρό κορίτσι, με αποτέλεσμα ο Σαμ να ζητήσει τη βοήθεια μιας δικηγόρου προκειμένου να μην αποχωριστεί το παιδί του.

Έκθεση εικόνων

Ο τεμπέλης βάτραχος

Σαλόνι από το εσωτερικό του βιβλίου

Αποκτήστε το άμεσα:

shorturl.at/qxzTW