Φιλιώ Τριανταφυλλίδου, «Η κομμώτρια που αυτοκτόνησε κατά λάθος», μυθιστόρημα, εκδόσεις Παπαηλιού

Από τον κριτικό λογοτεχνίας Κωνσταντίνο Μπούρα

Πρωτότυπη πρόζα με δραματικές αρετές. Το πρώτο μυθιστορηματικό εγχείρημα της σεναριογράφου και θεατρικής συγγραφέως Φιλιώς Τριανταφυλλίδου, με πολύχρονες σπουδές στον Τουρισμό, στο Management, πτυχιούχου Νομικής κι αποφοίτου της Σχολής Δημόσιας Διοίκησης. Μου αρέσουν οι αναγεννησιακοί άνθρωποι. Τους λατρεύω. Τους θεωρώ «άλας της Γης» στη λιμοκτονούσα χώρα μας. Κι απόδειξη παραγωγικότητας, δημιουργικότητας, υγείας, ευστροφίας, προσαρμοστικότητας, κοινωνικότητας, επικοινωνιακότητας…

            Ο Πάολο Κοέλιο κι ο Μπουνιουέλ, ο Τσέχωφ και ο Ντήπακ Τσόπρα, θα διάβαζαν ευχαρίστως αυτό το πεζογραφικό πόνημα, που μοιάζει – τηρουμένων των αναλογιών – με ελαφρύ ιστιοπλοϊκό φορτωμένο δύτες με βαρύ εξοπλισμό για εξορμήσεις στα βαθιά νερά, στα «βένθεα αλός» του συλλογικού ασυνείδητου.

            Κατ’ αρχήν, ο κεντρικός ήρωας: η επιλογή μιας μάλλον αγράμματης, αλλά όχι αμόρφωτης κομμώτριας, που αναζητά την ευτυχία στην ερωτική δέσμευση των άλλων απέναντί της… απέχει πολύ από τους παρα-μορφωμένους ήρωες πανεπιστημιακών δασκάλων κι ερευνητών που αναζητούν να δρέψουν και λογοτεχνικές δάφνες.

            Ως κριτικός λογοτεχνίας, διαβάζοντας συστηματικά σε καθημερινή βάση ό,τι ξεβράζει το ταχυδρομείο μου, εκπλήσσομαι με την ξύλινη γλώσσα και το βιογραφικό ανθρώπων με πολλά πτυχία κι ουδεμία γνώση ζωής. Αυτή όμως δεν είναι η περίπτωση της Φιλιώς Τριανταφυλλίδου. Λαϊκός, αυτοδημιούργητος άνθρωπος, από αστική οικογένεια της Θεσσαλονίκης, απλή, αλλά πολυσύνθετη και πολυδιαστασιακή, χτίζει την ύπαρξη και το έργο της με τη μεθοδικότητα του μυρμηγκιού, που δεν φθονεί τα τζιτζίκια, αλλά τα μιμείται, ανάμεσα σε δύο εξορμήσεις εργασιομανίας και ιθυφαλλικής προνοητικότητας. Μερικοί άνθρωποι καλλιεργούν τον λόγο ως σταροχώραφο, σαν μπαξέ, σαν κήπο με ηλιάνθεμα. Αυτοί είναι οι εργάτες του Φωτός (για να θυμηθούμε τον «Πολεμιστή του Φωτός» του Πάολο Κοέλιο). Αυτοί είναι οι μακάριοι γιατί δεν χρειάζονται την ελεημοσύνη κανενός. Αυτοί είναι οι κερδίζοντες την βασιλείαν της Γης κι οι αποδεικνύοντες διαρκώς ότι υπάρχει ζωή και …πριν το Θάνατο.

            Η επιλογή μιας γελοίας αυτοχειρίας για να καταδείξει η συγγραφέας το μακρύ ταξίδι από την Ενοχή στην Απελευθέρωση, την Αυτοπραγμάτωση και την Αυτοδικαίωση του όντος, φαίνεται ιδιοφυές ως τέχνασμα και βάση για την ανάπτυξη «μεταφυσικών θεωριών» της «Νέας Εποχής», όπου οι άνθρωποι αναζητούν το Θεό μέσα τους.

            Ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί, με χαμόγελο συμπάθειας κι εθνουσιασμό συγκατάβασης, στην επίγνωση του αδήριτου γεγονότος ότι «όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε».

            Ένα βιβλίο που διαβάζεται με πάθος, αλλά και γέλιο, αφού η Φιλιώ Τριανταφυλλίδου είναι ειδικευμένη ως σεναριογράφος στην κωμωδία κι αυτό το στοιχείο ευθυμίας δεν την εγκαταλείπει ποτέ, ακόμα κι όταν καταδύεται στα πλέον σκοτεινά νερά της ύπαρξης.

            Ανακαλύψτε την!

Για το BOOK TOUR, Κωνσταντίνος Μπούρας

www.konstantinosbouras.gr