«Επιτέλους ανθρωπιά»

Μία ανάρτηση στο διαδίκτυο που αφορούσε σε έκκληση για βοήθεια από μία οικογένεια που βρίσκεται σε απόγνωση μην μπορώντας πια να αντιμετωπίσει τη χρόνια ασθένεια του παιδιού της σίγουρα δεν είναι κάτι που δύσκολα συναντάει κανείς στις μέρες μας. Μα δεν μπορούσα παρά να καταγράψω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου στο άκουσμα τέτοιων καταστάσεων.

Πολλές φορές σας σκέφτομαι, αγαπημένοι μου, να μου απαντάτε σε κάθε μου γιατί, σε κάθε μου θυμωμένη φράση… Νιώθω να ασφυκτιώ μόνο που ακούω ή διαβάζω παρόμοιες καταστάσεις. Αισθάνομαι θυμό τόσο για την έλλειψη κοινωνικής πρόνοιας που αναμφίβολα αποτελεί τροχοπέδη στο δύσκολο δρόμο αυτών των οικογενειών. Φοβάμαι να τους κοιτάξω στα μάτια ίσως και να νιώθω ντροπή που δεν έχω λύσεις,  και το μόνο που κατακλύζει την ψυχή μου είναι ο φόβος για το τι μέλει γενέσθαι και ο βαθύς σεβασμός στο πρόσωπό τους.

Πόσο αλλάζει η ζωή ενός ζευγαριού με τον ερχομό ενός παιδιού! Σκεφτείτε όλη αυτή τη χαρά να επισκιαστεί από τη γνωμάτευσή του με κάποια χρόνια ασθένεια! Αλλάζει ριζικά η καθημερινότητα τόσο σε πρακτικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. 

Αρχικά τα συναισθήματα των γονέων εναλλάσσονται με τόσο γρήγορους ρυθμούς και η κάθε αλλαγή γίνεται και μια νέα πληγή. Κλείνει ποτέ άραγε, αγαπημένοι μου, ή πάντοτε βρίσκονται αντιμέτωποι με αυτά τα συναισθήματα; Μην ξεχνάμε πως αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται πολλές φορές για πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα σε νοσοκομεία, ανάμεσα σε άγνωστους ανθρώπους, βλέποντας το αγγελούδι τους να καταπονείται τόσο συναισθηματικά όσο και σωματικά κι αυτό σίγουρα δεν αντέχεται! Προσπαθούν να τονώνουν καθημερινά το ηθικό του παιδιού τους υπενθυμίζοντάς του πως είναι ένας μικρός ήρωας ακόμη κι όταν έχουν χάσει τις ελπίδες τους!

Επιπλέον ας μην ξεχνάμε πως πολλές φορές υπάρχουν και άλλα παιδιά στην οικογένεια που θεωρούν την απουσία των γονέων δεδομένη, αλλά σίγουρα δυσβάσταχτη πολλές φορές καθώς η προσπάθεια αντιμετώπισης της ασθένειας κατακλύζει την καθημερινότητα των γονέων σε τέτοιο βαθμό που τα υπόλοιπα παιδιά δυστυχώς μεγαλώνουν νωρίτερα και ακόμη χειρότερα νιώθοντας για μεγάλο διάστημα αόρατοι θεατές της ζωής του αδερφού ή της άρρωστης αδερφούλας τους. Ακόμη μπορεί να αισθάνονται θυμό ή και ενοχές που εκείνα είναι υγιή και σε κάποιες περιπτώσεις φόβο πως ίσως νοσήσουν και εκείνα!

Δε θα τολμούσα να συμβουλέψω αυτές τις οικογένειες, ωστόσο θα μπορούσαμε όλοι μας να φανούμε χρήσιμοι σε αυτές  είτε χαρίζοντάς τους λίγο από τον χρόνο μας, ώστε να εκφράσουν κι εκείνοι τις σκέψεις τους, είτε προσπαθώντας να τους βοηθήσουμε ώστε να είναι λιγότερο δύσκολη η καθημερινότητά τους κουβαλώντας λίγο από το ψυχικό τους άχθος στις δικές μας πλάτες.

Το παρελθόν σίγουρα δεν αλλάζει, μα για το μέλλον υπάρχει ακόμη ελπίδα!

Ας γίνουμε για λίγο η σανίδα που λίγο θα τους ξεκουράσει από την τρικυμία που ζουν και που δεν έχουν επιλέξει.

Ας είμαστε περισσότερο άνθρωποι και θα είναι αρκετό!

Και μην ξεχνάτε πως  μπορεί η βοήθεια του καθενός να φαντάζει σαν σταγόνα μπρος στις ανάγκες αυτών των οικογενειών μα και ο ωκεανός πολλές σταγόνες μαζί δεν είναι;

Καλή αντάμωση!

       «Βοήθησε»

Βοήθησε σαν να είσαι ο πιο ισχυρός άνθρωπος της γης.

Αγκάλιασε σαν  να πρόκειται αύριο  να σου κόψουν τα χέρια.

Νιώσε μέχρι να αναριγήσει η καρδιά σου.

Τότε θα λέγεσαι άνθρωπος

και τα βράδια σου θα σε συναντάνε στα πιο μαγικά σου όνειρα!

                                                                                            Γ.Μ.

Για το BOOK TOUR, Γαβρή Μελίνα.