Δώρο γιορτής, φίλος ζωής

Ήταν 30 Δεκεμβρίου. Η προτελευταία μέρα της χρονιάς. Περιπλανιόμουν άσκοπα στα σοκάκια της πόλης. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Διαπερνούσε τη γούνα μου και τρύπωνε ως την ψυχή μου. Δεν ήταν όμως μόνο το κρύο που με βασάνιζε.

Πριν κάποιες μέρες υπήρξα το πιο χαρούμενο πλάσμα του κόσμου. Γιατί από το κλουβί ενός καταστήματος, βρέθηκα ξαφνικά σ’ ένα υπέροχο, ζεστό σπιτικό. Εκεί δηλαδή που λαχταρούσα να βρεθώ από την πρώτη στιγμή που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει γύρω μου.

Ήμουν ένα χαριτωμένο, παιχνιδιάρικο, μα φρόνιμο, κουτάβι εννιά μηνών. Έτσι τουλάχιστον έλεγε η ιδιοκτήτρια του Pet Shop στον επιβλητικό κύριο που με παρατηρούσε προσεκτικά την παραμονή των Χριστουγέννων.

Σύντομα βρισκόμουν στην αγκαλιά του πιο πανέμορφου και αξιαγάπητου κοριτσιού που είχε ποτέ γεννηθεί. Με υποδέχτηκε τραγουδώντας και χορεύοντας -ήμουν ένα από τα πολλά δώρα της. Γρήγορα όμως με βαρέθηκε, όπως και τη στοίβα των παιχνιδιών που της έφερε ο Άγιος Βασίλης. Για την Πρωτοχρονιά είχαν κανονίσει ένα μαγικό ταξίδι σε κάποια γραφική πόλη του εξωτερικού. Τους άκουγα να τακτοποιούν τις τελευταίες λεπτομέρειες, αλλά καμία δεν είχε σχέση με μένα. Σύντομα με πέταξαν στον δρόμο κι ούτε που σκέφτηκαν τι θα απογίνω.

Έτσι, λοιπόν, βρέθηκα 31 Δεκεμβρίου να τριγυρνάω άσκοπα στα σοκάκια της πόλης, λερωμένο, πεινασμένο και πολύ πολύ φοβισμένο. Ούτε και γω είχα συνειδητοποιήσει πως κατάφερνα να γλιτώνω μέχρι εκείνη τη στιγμή από τα αυτοκίνητα και τις αγέλες των εξαγριωμένων αδέσποτων. Ως κι οι γάτες, όταν διστακτικά πήγα να ψάξω στα σκουπίδια κάτι για να φάω, με κυνήγησαν με άγριες διαθέσεις.

Νύχτωνε. Ήταν η πιο παγωμένη μέρα που είχα ζήσει. Δεν άντεχα άλλο να τριγυρνάω. Το ντελικάτο και αστραφτερό τρίχωμά μου ήταν βρεγμένο και γεμάτο λάσπες. Για καλή μου τύχη κάποιος είχε ξεχάσει ανοιχτή την εξώπορτα μιας μονοκατοικίας. Εκεί κούρνιασα κάτω από ένα βουναλάκι ξύλα, παρακαλώντας να γίνει ένα θαύμα και αποκοιμήθηκα.

Δεν γνωρίζω ποιος με εντόπισε πρώτος κουλουριασμένο και μισοπεθαμένο στη γωνίτσα μου. Το μόνο που θυμάμαι είναι δυο χέρια να με χαϊδεύουν και να με φροντίζουν.

Την επόμενη μέρα ξαναβρήκα τις δυνάμεις μου. Ένας καλοσυνάτος άντρας με αγκάλιασε τρυφερά. Μια γυναίκα με ζεστό, γλυκό βλέμμα μου φόρεσε έναν χριστουγεννιάτικο σκούφο και ένα κόκκινο πανωφόρι. Με άφησαν κάτω από ένα στολισμένο δέντρο, δίπλα σε ένα πακέτο.

-Δόμνα, Δόμνα, τρέξε να δεις… Σου έχουμε μια έκπληξη!

Ένα κοριτσάκι χλωμό, αδύνατο, καταβεβλημένο, πλησίασε αργά αργά και χωρίς διάθεση. Φαινόταν πολύ άρρωστο. Μόλις με είδε, τα μάτια του φωτίστηκαν! Κοίταξε τους γονείς της γεμάτο ελπίδα.

-Είναι δικός σου! Και μπορείς να τον ονομάσει όπως θέλεις!

Με πλησίασε. Πέταξε από πάνω μου τον σκούφο και το πανωφόρι.

-Τώρα είναι μια χαρά! Μαμά, μπαμπά, ο Λάκι δεν είναι αντικείμενο! Είναι φίλος, είπε αυστηρά δίνοντάς μου, χωρίς να το ξέρει, το πραγματικό μου όνομα!

Όσο κι αν ήμουν διστακτικός, σύντομα κατάλαβα πως θα περνούσα τη ζωή μου δίπλα στη Δόμνα. Τα σοβαρά προβλήματα της υγείας της, σαν από θαύμα, υποχώρησαν. Εκείνη με έμαθε να αγαπάω τον εαυτό μου και να πιστεύω στο ανέλπιστο.

Τώρα είναι φοιτήτρια και γω ένας γέρικος σκύλος. Μια μέρα της διηγήθηκα την ιστορία μου και, από τότε, κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς, τριγυρνάμε παρέα στους δρόμους, βοηθάμε και φροντίζουμε όσο μπορούμε όποιο αδέσποτο εντοπίσουμε.

Το σημαντικότερο όμως απ’ όλα είναι ότι η Δόμνα, που σπουδάζει Κτηνιατρική, ίδρυσε μαζί  με άλλους συμφοιτητές της έναν δραστήριο σύλλογο, ο οποίος δίνει έναν τεράστιο αγώνα: προσπαθεί να αφυπνίσει τους ανθρώπους ώστε να μην αντιμετωπίζουν τα ζώα ως αντικείμενα, αλλά ως συντρόφους ζωής…

Κι αυτό σας συμβουλεύω να κάνετε και εσείς!

Καλή Πρωτοχρονιά σε όλους.

Με αγάπη,

Λάκι.

Υ.Γ.: Μπορεί βέβαια να έχω μάθει πολλά, όμως σίγουρα δεν ξέρω ακόμα να γράφω στον υπολογιστή. Είναι η Δόμνα που δακτυλογραφεί όσα της υπαγορεύω. Μη με ρωτάτε πώς με καταλαβαίνει. Είναι κι αυτό μέρος της μαγείας που ξεκίνησε από τη μέρα που με κράτησε στην αγκαλιά της και πέταξε από πάνω μου εκείνο τον χριστουγεννιάτικο σκούφο…

Γιώτα Κοτσαύτη (ανέκδοτο κείμενο)

Για το BOOK-TOUR, Γιώτα Κοτσαύτη.

«…Μέσα στο κεφάλι μου έχω ολόκληρη στρατιά από ανθρώπους που παρακαλούν να βγουν έξω και να πάρουν διαταγές…»

ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΟΦ, Η τέχνη της γραφής, εκδόσεις Πατάκη

Αφορμή για την ιστορία στάθηκε ένα παιχνίδι που ξεκίνησε στο προφίλ της αρθρογράφου με την ετικέτα #φωτογραφίες_που_εμπνέουν και με τη λεζάντα «Αν σου ζητούσαν να δώσεις έναν τίτλο σ' αυτή τη φωτογραφία, τί θα έλεγες...;». Οι τίτλοι που δόθηκαν ήταν πάρα πολλοί όμως αυτός που ψηφίστηκε με τα περισσότερα «Μου αρέσει» ήταν «Δώρο γιορτής, φίλος ζωής» της Ελένης Τουλουμενίδου, τον οποίο εμπνεύστηκε η κόρη της η Άννα. Με βάση αυτόν γράφτηκε το παραπάνω κείμενο.

Αν θέλεις και συ να συμμετέχεις στο παιχνίδι μας, έλα κάθε Σαββατοκύριακο στο προφίλ:

https://www.facebook.com/yota.kotsaftitheofanous

και άφησε το σχόλιό σου κάτω από την προτεινόμενη φωτογραφία.